Koen Meulenaere een grandioze satiricus , plaatst dagelijks in De Tijd een van venijn barstend stuk. Een KAAIMAN waardig. Ook al vindt Simi deze draad een nonsensdraad, toch speciaal deze Stichting-posting voor hem geplaatst. Voor de Nederlanders: Meeke is Fabiola. Tricheren is vals spelen, de boel bedotten.... Een nationale sport in....
10:12 - 17 januari 2013 door Koen Meulenaere
Stichting
Meeke tricheren? Meeke direct een half miljoen euro kwijt zie, dat zal haar leren. Niemand kan ooit nog aanvoeren dat de regering-Di Rupo doortastendheid miste. Voor één keer dat de staatssecretaris voor Fraudebestrijding er niet bij betrokken was, is de fraude snel en efficiënt bestreden. Het scheelde weinig of ze waren allemaal hun dotatie kwijt. In Laken en Tervuren heerste regelrechte paniek, na de nieuwste frats van tante Fabi.
Zowat iedereen heeft de afgelopen week zijn gal gespuwd over de oude koningin, mevrouw Fabiola zoals Alexander De Croo haar benoemde. En tot overmaat van ramp kreeg ze van slechts één publieke figuur steun: de bontgekleurde Botox-barones Mia Doornaert. Men zou voor minder onder de Fyra springen, zo die bij uitzondering het station eens was uit geraakt.
De koningin heeft het van geen vreemden. In februari 1982 werd in een chalet in Poupehan besloten de Belgische frank te devalueren. België kampte met een begrotingstekort van liefst 16 procent en dreigde uit het Europees Monetair Systeem te worden geknikkerd, ingrijpen was geboden. Aanwezig waren volgende schimmige schavuiten: Wilfried Martens, premier, Jef Houthuys, vakbondsleider, Hubert Detremmerie, ACW-bankier, en gastheer Fons Verplaetse, bediende bij de studiedienst van de Nationale Bank. Fons werd pas later gouverneur, toen was dat nog Cecil de Strycker en die wist van niks, was zelfs tégen een devaluatie!
Martens, Houthuys, Detremmerie en Fons beslisten op een zaterdagochtend om de volgende dag de frank met acht en een half procent te laten zakken. En haastten zich dan één na één naar het enige bankfiliaal in het dorp om nog snel hun eigen spaargeld in vreemde valuta om te zetten. Wilfried Martens was de eerste. Eens zijn zaken geregeld, belde hij dan toch maar koning Boudewijn, constitutioneel slager van de munt, om hem in te lichten. De vorst zat toevallig vijftig kilometer verderop in zijn kasteel in Ciergnon monastieke en mystieke boeken te lezen. ‘Haast u Sire,’ spoorde Martens hem aan, ‘het is al tien over elf en om twaalf uur sluit die bank hier.’
In zijn sjofele kantoortje wist de gerant niet wat hem overkwam. Normaal had hij op zaterdag twee klanten, middenstanders, die een minieme som kwamen storten of een kop koffie kwamen drinken. Die voormiddag was eerst de premier binnengestormd met de vraag 5 miljoen frank in dollars om te zetten. Even later arriveerde puffend de dikkerd van dat vakantiehuisje met de eis 10 miljoen frank voor dollars te ruilen. Daarna een man die zich voorstelde als BAC-baas: 20 miljoen frank in dollars. En na hem banjerde de vakbondsleider binnen, bekend van het Journal Télévisé, en die wisselde ineens 600 miljoen frank, naar hij beweerde van zijn stakingskas.
Het duizelde de filiaalhouder voor de ogen. Toen hij om twaalf uur volledig van de kaart het rolluik voor de deur naar beneden trok, hoorde hij buiten een auto met piepende remmen tot stilstand komen, een deur sloeg dicht, en twee tellen later zag hij tot zijn ontzetting een magere man in een groene loden nog net onder het vallende luik door duiken: de koning! ‘Kunt u 5 miljard frank in dollars wisselen alstublieft?’
Mogelijk is het waarheidsgehalte van bovenstaand relaas een weinig aangetast, misschien slaan wij enkele passages uit onze politieke geschiedenis door elkaar, Vadertje Tijd op de loop voor dokter Alzheimer, maar het toont in elk geval aan hoe het in sommige families ingebakken zit. Nogal dikwijls in christelijke.