Wat wil je voor het nageslacht behouden, en hoe regel je dat?
Een groot probleem, omdat wat nu door een groter aantal mensen belangrijk gevonden wordt, zodat er ook mankracht, kennis en geld voor beschikbaar is, dit na verloop van tijd misschien niet meer het geval zal zijn.
Eenmaal vernietigd komt het niet meer terug. Het vernietigde is onvervangbaar. En generaties daarna kan de vernietiging totaal onbegrepen zijn en betreurd worden.
Welke instantie, is zo machtig en zo stabiel dat het de generaties overleeft? En zorg kan dragen voor het onvervangbare, waardevolle?
De politiek kan eenmalig beslissingen nemen maar is zeker in dit tijdperk in staat tot het vernietigen van wat in de generaties voor ons is opgebouwd.
Cultuur, natuur...in vele voorgaande generaties opgebouwd, het lijkt dat wat bereikt is een vanzelfsprekendheid is geworden, en niet hoeft te worden beheerd.
Alles heeft onderhoud nodig.
Voordat er ruimte is voor nieuw in de vorm van mankracht, kennis, geld is er voor het onderhoud, het behoud van wat bereikt is ook geld, mankracht en kennis nodig.
De aandacht daarvoor ontbreekt in dit tijdsgewricht.
Of het nu het onderhoud van ons gemeenschappelijk bezit aan kunstwerken, bruggen, huizen, kerken, musea, bibliotheken, gebruiken, kennis en nog veel meer betreft, het wordt verslonst, weggegooid, in ieder geval niet meer beschikbaar in de toekomst.
De industrialisatie heeft ervoor gezorgd dat iedereen op een gemakkelijke manier kon beschikken, over de noodzakelijke voorzieningen, die vroeger ieder voor zich, op een moeizame manier zelf, individueel moest maken.
Iedereen kon dat wel. Nu zijn er steeds minder mensen en in de verdere toekomst nog slechts enkelen die nog over de kennis om zelfstandig te kunnen overleven beschikken.
Gevolg een steeds grotere afhankelijkheid van enkelen, alleen al voor de noodzakelijke voorzieningen.
En als dat hapert?
Een wereld ontdaan van zijn culturele rijkdom, en ook nog van zijn noodzakelijke voorzieningen, in een overvolle wereld, zonder de bekwaamheden om nog weer zelfvoorzienend te worden.
Stof tot nadenken, voordat we verder hollen in de huidige fantasie wereld.