Het seizoen van strandtent was officieel al lang afgelopen, maar nu hangt er een extra bordje met “gesloten voor onbepaalde tijd”. De nog resterende clandestiene stamgasten hadden te vaak de grap gemaakt “we willen de bodem zien, als wat het maar van de fles”, Hans houdt het voorlopig voor gezien en mompelde iets als remember to leave in November and stay away untill May. En dat terwijl het jaar zo veelbelovend begon en ook ik vorige maand nog mijmerde over vroeg vuurwerk. Maar het gras van de buren lijkt alleen maar groener en zoals Hans zelf niet uitsloot, verwacht ik hem (lang) voordat het strandseizoen begint weer vol terug in het dorp.
De stamgasten raakten natuurlijk wel een kern, maar voor wie niet uitgestopt wordt was het toch een maand van not much to do about nothing. Bij geen of weinig nieuws gaan er nu eenmaal een aantal zitten kniezen, twijfelen of elders spelen. Behalve op het dorpsbankje en in Bistro Light, waar nog geen spoor van twijfel is te bespeuren En Sir Piet loopt elke dag wat tevredener rond en permitteert zich alvast wat oliebollen bij de bakker.
Trouwens zelfs de bakker wordt wat moe van de roddels over de vermeende plannen van die Amerikaanse gasten in het dorp. Als er op enig moment een deadline verloopt – en wat er ook gegist wordt, dat is toch echt nog geheim - gebeurt er waarschijnlijk helemaal niets. Waarom zouden ze ook, het gaat ze zo ook prima. Daarom de traditionele afsluiting – nog uit de rt-draadjes tijd van Crucell - maar een keertje uitgebreid:
Een ieder weer veel geluk, wijsheid en geduld toegewenst!