Door deze opzet hoopt Vigreux straks studenten met een diverse achtergrond te trekken. En meisjes, graag veel meisjes. ‘De softwarebouwers van nu maken de wereld van morgen. Die mensen krijgen zoveel macht. Het is geen goede zaak als dat allemaal hetzelfde soort mensen zijn.’
Vigreux klapt haar Apple-laptop open en laat het ontwerp van de school zien. In grote, lichte ruimtes staan rijen computers aan lange tafels. Er komt kunst aan de muur en in een theater geven ondernemers en kunstenaars straks presentaties en optredens. ‘Ik wil de wereld naar deze jongeren brengen. “I want to blow their minds.”’
Iemand met empathie
De rol van geslaagde zakenvrouw past Vigreux. Ze is gekleed in een eenvoudige, maar perfect passende jurk, tas en leesbril kleuren bij elkaar, om haar heen een zweem Chanel 5. Aan de muur van haar strakke, opgeruimde kantoor met uitzicht over het IJ hangen foto’s van haar man en hun twee volwassen zoons, naast onder meer een foto van de uitreiking van haar légion d’honneur.
cv
Geboren: 9 december 1964, Lyon, Frankrijk
Studie: BBA Essec Business School in Parijs
1987 Werkt in diverse functies bij Psion
1991 Richt met Harold Goddijn, Peter-Frans Pauwels en Pieter Geelen TomTom op
2012 Benoeming tot Chevalier de la Légion d’Honneur
2016 Benoeming tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau
2018 Opent progammeeropleiding Codam in Amsterdam en coacht ondernemers
Nevenfuncties: Onder meer lid raad van toezicht van de Franse Kamer van Koophandel, lid raad van toezicht van Nationale Opera & Ballet en van Takeaway.com
Die hoge Franse onderscheiding, voor haar verdiensten als ondernemer en weldoener, zou ze krijgen uit handen van de Nederlandse ambassadeur in Parijs. Maar ja, dat is een man. Ze regelde dat de vrouwelijke voorzitter van de Franse werkgeversvereniging haar de medaille overhandigde. ‘Als ik de kans krijg schuif ik een vrouw naar voren. En ik wilde iemand met empathie, iemand die kan navoelen hoe bijzonder het is als vrouw deze onderscheiding te krijgen.’
Dat ze haar tijd nu veelal wijdt aan projecten waarbij jongeren van allerlei achtergronden worden samengebracht, is niet helemaal toeval. Vigreux is geboren en getogen in een voorstad van Lyon, Vaulx-en-Velin, aan ‘de verkeerde kant van het spoor’. ‘Er was een textielfabriek waar volgens het oude, paternalistische model huisjes voor de arbeiders omheen stonden. Daar woonden wij. Om onze buurt heen stonden die typisch Franse, hoge flats, waar vooral Noord-Afrikaanse migranten woonden.’
Vader en opa Vigreux werkten in de fabriek, haar moeder, dochter van een Italiaanse immigrant, was verkoopster in een apotheek. Geen omgeving dus die vanzelfsprekend naar de top van een techbedrijf leidt. Maar de jonge Corinne blonk uit; ze was nog geen tien jaar oud toen ze naar de middelbare school ging. En ze had ouders die haar intellect herkenden en stimuleerden.
Toen haar moeder het diploma voor apothekersassistent had gehaald en in een chique wijk van Lyon een baan vond, nam die zich voor: hier moet mijn dochter ook terechtkomen. Ze was een beetje het ‘pet project’ van haar ouders, zegt Vigreux. Thuis werd poëzie voorgelezen, en ’s avonds studeerde het gezin – ze heeft ook nog een broer – aan de keukentafel. ‘Nieuwsgierig blijven, blijven leren, dat heb ik van huis uit meegekregen.’
Toen ze zestien was bewogen vader en moeder Vigreux hemel en aarde om Corinne op een ‘lycée’ aan de goede kant van het spoor te krijgen, hun tegenstribbelende dochter negerend. Ze had tijd nodig om zich daar aan te passen zegt ze. ‘Maar op een zeker moment realiseerde ik me: dit zijn de mensen die de wereld gaan veranderen. Die anderen niet. En ik ben een enorme mazzelaar dat ik híér op school zit. Dat gevoel is altijd blijven hangen.'