Langer leven met minder kanker, dankzij de atoombom?
WW gastauteur Richel 11 oktober 2023
Test met een nucleair kanon in Nevada, Verenigde Staten (1953). Foto: Wikipedia.
Door Gastauteur
14 oktober 2023
Geplaatst in KernenergieVolksgezondheidWetenschap
Deel dit artikel:
door Theo Richel*
Waarschuwing: dit artikel kan mensen boos maken. Het is radicaal in tegenspraak met wat wij hebben leren zien als de uiteindelijke waarheid, en wij haten het als die in twijfel wordt getrokken. Niettemin is het gebaseerd op de nieuwste wetenschappelijke inzichten en bovenal: het is heel goed nieuws. Dit is ‘t:
In 1945 gooiden de Amerikanen atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Tweehonderd duizend mensen stierven in dit inferno, vaak na een lange lijdensweg. Dit nooit meer! Maar er waren ook meer dan 350.000 (geregistreerde) overlevenden, in Japan ‘Hibakusha’ genoemd.
Ze bevonden zich op het moment suprême (of enkele weken later) binnen een paar kilometer van ‘ground zero’ en hadden een aanzienlijke hoeveelheid straling ontvangen, minstens tientallen malen meer dan de natuurlijke achtergrondstraling waaraan iedereen wordt blootgesteld.
Er zijn nog 113 duizend overlevenden van Hiroshima en Nagasaki
Op 31 maart 2023, bijna tachtig jaar na de explosies, zijn er nog 113.649 Hibakusha’s in leven. Hun gemiddelde leeftijd is 85,01 jaar en dat is opmerkelijk omdat de huidige Japanse levensverwachting 84,14 jaar bedraagt. ‘Overlevenden van een A-bom leefden ongeveer een jaar langer dan de Japanners in het algemeen. Ze hebben ook een kleinere kans op kanker’, volgens Shizuyo Sutou, hoogleraar aan de Shujitsu Universiteit in Okayama.
Hij wordt niet meegeteld in het gemiddelde omdat hij in 2022 stierf, maar we moeten ook Hibakusha Shigeru Nakamura vermelden die 111 jaar werd. En ook Tsutomu Yamaguchi, die op 93-jarige leeftijd aan maagkanker stierf nadat hij zowel de Hiroshima als de Nagasaki-bom had meegemaakt. Of Sunao Tsuboi, die de Amerikaanse president Barack Obama in Hiroshima verwelkomde en in 2021 op 96-jarige leeftijd overleed. Als we uitgaan van de reguliere Japanse statistieken kunnen we onder de nu levende Hibakusha’s minstens 82 honderdjarigen verwachten, aldus professor Sutou.
Bent u daar nog? Langer leven dankzij de atoombom? Ja, Sutou is ervan overtuigd en hij is een van de vele wetenschappers die pleiten voor een radicaal andere benadering van de veronderstelde gevaren van straling. Minder gebaseerd op angst en overdrijving van risico’s, meer op de gunstige eigenschappen van straling.
Daarmee gaan die wetenschappers in tegen het officiële beleid, dat zegt dat straling altijd gevaarlijk is, zelfs in de kleinste hoeveelheid. Daartoe is in 1956 besloten door de prestigieuze Amerikaanse National Academy of Sciences. Later werd dit standpunt bekend als de Linear No Threshold Hypothese (LNT), die nu diep verankerd is in zeer uitgebreide en vooral strenge overheidsregelgeving over de hele wereld om u tegen het kleinste beetje straling te beschermen.
De pogingen om dit beleid te versoepelen strandden tot dusver, maar dat zou heel goed kunnen veranderen nu is ontdekt dat die beslissing in 1956 gebaseerd is op fraude en ander wangedrag door een Nobelprijswinnaar en de Academy zelf.
In de eerste helft van de vorige eeuw werd een sterke luchtmacht gezien als hét afschrikkingswapen; daarmee kon je oorlogen winnen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleek dat niet te kloppen, de Japanse wapenindustrie draaide gewoon door tijdens de bombardementen en de VS hadden daarom een ??nieuw afschrikmiddel nodig. Dat moest dan maar de atoombom worden en daartoe overdreven de Verenigde Staten het aantal doden, volgens brigadegeneraal Crawford F. Sams. Die was belast met de wederopbouw van de Japanse gezondheidszorg na de oorlog en hij betwistte de cijfers.
De meeste slachtoffers kwam om door een helse vuurstorm
In zijn in 1998 verschenen memoires Medic. The mission of an American Military Doctor in Occupied Japan and Wartorn Korea komen stralingsslachtoffers nauwelijks voor, het gaat vooral om cholera en tyfus, ziektes die immers heel het land teisterden. De generaal wees er op dat de vernietiging van Hiroshima en Nagasaki niet wezenlijk verschilde van die van tientallen andere Japanse steden die ook platgebombardeerd waren, al was het dan met conventionele bommen.
Het viel daarom de meeste Japanners pas op dat er een bijzondere bom was gebruikt toen ze er via persberichten van vernamen en toen de eerste slachtoffers van de stralingsziekte Acute Radiation Syndrome (ARS) zich meldden.
Blootstelling aan straling kan dodelijk zijn, maar nooit onmiddellijk; de ziekte duurt meestal weken of langer. Slechts 15 procent van de energie van een atoombom wordt straling, 50 procent schokgolf en 35 procent warmte en licht. Japanse steden waren grotendeels van hout gemaakt en de meeste slachtoffers kwamen om in een helse vuurstorm die meer dan 36 uur duurde; stralingsziekte ARS (Acute Radiation Syndrome) kwam daarna en kanker pas na een paar jaar.
Baby’s met drie hoofden bestaan alleen in tekenfilms
In die tijd stond kanker door straling nog niet zo in de belangstelling, maar mutaties wel. Dat was vooral het werk van professor Herman Muller die de Nobelprijs had gekregen voor zijn ontdekking in 1927 dat straling mutaties in fruitvliegjes (ja die) kon veroorzaken. Muller beweerde dat dit ook bij mensen een probleem zou zijn en eigenlijk altijd een gevaar was, want er bestond volgens hem niet zoiets als een veilige dosis straling.
In 1946 kreeg daarom ene doctor Neel de opdracht voor een groot wetenschappelijk onderzoek naar schade aan het erfelijk materiaal en mutaties bij de kinderen van de Hibakusha’s. Het onderzoek was groot met 70.000 pasgeborenen, maar Neel meldde in 1956 dat hij geen mutaties had kunnen vinden.
Later onderzoek over de hele wereld bevestigde dit overigens keer op keer: baby’s met drie hoofden bestaan ??alleen in tekenfilms. De video’s die velen hebben gezien van misvormde kinderen in Tsjernobyl zijn fraude, de kinderen zijn echt, maar hun misvormingen zijn niet het gevolg van straling.
Het was de tijd van de Koude Oorlog, de wapenwedloop tussen de VS en de communistische Sovjet-Unie. De wereld verkeerde in voortdurende angst dat een van die twee landen ‘de bom’ zou gooien. Enge films leerden mensen om onder een tafel of in de trapkast te gaan zitten als het alarm afging; de straten waren gevuld met ‘Ban de Bom’-demonstraties en er was veel aandacht voor de gevaren van radioactiviteit. Geneticus-hoogleraar Herman Muller speelde hierin een belangrijke rol.
Muller maakte voor de Amerikaanse National Academy of Sciences een rapport over de gevaren van straling, waarin hij de nadruk legde op zijn Nobelprijs-winnende mutatieonderzoek. Het onderzoek van onderzoeker Neel, die geen mutaties had gevonden, noemde hij niet. Dat was vreemd: Mullers onderzoek was dertig jaar oud en uitgevoerd met fruitvliegjes en het onderzoek van Neel was zeer recent en gedaan met mensen.
Verschillende wetenschappers protesteerden dan ook tegen Mullers claim dat straling altijd gevaarlijk is; ze werkten zelf vaak jarenlang probleemloos met straling. Bovendien: er is geen plek op aarde zonder straling, waar moeten we heen? Muller won uiteindelijk, volgens sommigen mede vanwege de banden die hij en zijn opdrachtgevers hadden met oliegigant Rockefeller, die vreesde voor concurrentie van de opkomende kernenergie. Vanaf dat moment werd het overheidsbeleid bepaald door het LNT-dogma.
Van straling hadden ze bij Milieudefensie geen kaas gegeten