Bijzonder goede middag allen!
Toen ik zojuist op weg naar dit armzalige lokaal het moeras passeerde, ontroerde het beeld van de door de zon opstijgende dampen uit het moeras me, en terwijl ik gefascineerd bleef kijken overdacht ik hoe het nu als een vulkaan rokende moeras vanavond weer gulzig en wreed allen die op het verkeerde been gezet zijn, en de anderzins misleidde stakkers en zompers,weer op zal zuigen.
Ondanks de zon huiverde ik en bedacht hoe Peter Markensteijn zo'n ondergang zo treffend omschreef;
"Hij had weliswaar zijn been weer losgetrokken uit de zompige modder, maar zijn klomp was blijven steken. Een net nieuwe klomp.
Dat was het moment dat er iets veranderde. Iets brak er in hem.
Tot dat moment had hij zelf niet eens gemerkt dat hij de situatie dapper weerstond.
Nu was zijn weerstand gebroken. Tranen welden op. Hij probeerde iets te onderscheiden, maar zag niets. Het was aardedonker. Zelfs de mist waarvan hij de aanwezigheid wist, kon hij niet meer onderscheiden.
Toen de wolken ook de laatste manestralen hadden bedekt was hij verloren geweest, maar dat wist hij toen nog niet.
Hij deed een stap en voelde de modder aan hem zuigen.
Een slome gretige kracht zoog hem naar beneden.
Hij verloor zijn evenwicht. Hij viel languit in de blubber. Hij veegde het zo goed hij kon van zijn gezicht. Zinloos natuurlijk in die fase van je leven. Maar als je niet beseft dat het zover met je gekomen is doe je dat soort dingen kennelijk nog.
Hij deed een poging zich op te richten. Alles gleed weg. Nergens nog weerstand. Hij schreeuwde. Maar hij wist dat het vergeefs was.
Niemand zou hem horen. Zoals ook hij niets hoorde. Hij verging in stilte. Zijn armen kreeg hij los, maar gelijk werden zijn benen dieper weggezogen. Hij zwaaide door de lucht. Niets. Hij taste om zich heen. Ook niets. En verder verdween hij omlaag. Langzaam. Zeker. Een grote, tergend slome kracht. Dieper en dieper. Hij verdween tot zijn middel, tot zijn borst, tot zijn kin. Hij was uitgeput, kon zijn armen niet meer bewegen. Er borrelde lucht omhoog waar ze in de modder wegzakten. Hij boog zijn hoofd achterover, hapte in de modder naar lucht. Wanhopig, vergeefs. Hij hapte zijn laatste lucht binnen. Nog een poosje bleef zijn hoofd zichtbaar. Tot ook dat verdween en ook daar wat luchtbellen de plek van de prooi markeerden. Voor zo lang het duurde. En de stilte was opnieuw compleet".
Tja Misty... doe maar snel een kop koffie en een broodje kaas want ik wil straks nog even bij Jelle langs.
groetjip