Ook een anekdote van mijnerzijds want van de beurs wordt je nou ook niet echt vrolijk.
Op 27 april 1967 hadden we een vergadering waarop de bedrijfsresultaten van het jaar daarvoor bekend zouden worden gemaakt. Eveneens de doelstellingen voor het lopende jaar. Per afd. werd je op de vergadering verwacht en op 27-04-1967 was het o.a. mijn beurt.
De directeur had bij vorige vergaderingen met andere afdelingen de Oranjebitter al koud laten zetten want Beatrix liep op haar laatste dagen. De vrouw van de directeur zou evt. direkt bellen als er een zoon of dochter zou zijn geboren.
Welnu de vergadering was in volle gang en jawel dar kwam het lang verwachtte telefoontje: Willem Alexander was geboren. Vergadering werd stopgezet, de borrelglaasjes kwamen op tafel en de direkteur kwam persoonlijk inschenken.
Ik had mijn glas op de kop gezet want ik drink geen alcohol (ik lust het niet) Aan mij had hij dus geen afnemer.
De volgende dag ontving mijn chef een telefoontje van de direkteur met de mededeling dat ik bij hem moest komen. Chef natuurlijk heel benieuwd want het was nog nooit voorgekomen dat een "gewoon" personeelslid persoonlijk door de direkteur verwacht werd. De chef was zenuwachtiger dan ondergetekende die zich van geen kwaad bewust was en ik ging dus vrolijk naar het kantoor van de direkteur.
Daar aangekomen kreeg ik de wind van voren, of ik iets tegen het koningshuis had, of ik republikein was, of ik iets tegen het bedrijf had, of ik iets persoonlijks tegen hem had.
Niets van dat alles: Ik heb van mijn leven nog nooit alcohol gedronken, ik lust het eenvoudig niet.
Dat vond hij een plausibele reden en vond het eveneens bewonderingswaardig dat ik zijn drankje weigerde. Ik heb helemaal niets tegen het koningshuis ben zelfs trots Nederlander te zijn en heb waardering voor het "werk" wat zij doen.
Nou ik kon niet meer stuk, we hebben nog lang doorgepraat o.a. over voetbal. Hij was nog nooit in de Kuip geweest en ik had relaties in Rotterdam die regelmatig voor kaartjes konden zorgen. Wij zijn toen samen naar een of andere kompetitiewedstrijd gegaan op een winterse zondagmiddag. Het had gesneeuwd en jawel hoor, de direkteur gleed uit en brak zijn been bij het beklimmen van de trap. Ambulance, ziekenhuis enz.enz. en zonder één minuut gezien te hebben van de wedstrijd weer huiswaarts.
De vriendschap met hem is gebleven, mijn jongste zus is zelfs nog een tijd bij hem thuis in dienst geweest. En een van zijn zakenvrienden had een im-exportbedrijf in Bogotá daar ben ik toen ook nog op bezoek geweest. Die verklaarde mij wel voor gek om via FosterParentsPlan een familie te helpen. Ik ben echter heel blij dit wel gedaan te hebben.
En over heel blij gesproken: Dat wordt je niet van hetgeen er op de beurs gebeurd met uiteraard Arcelor in de voorhoede.