Ik blijf de kansen zien, men moet verder kijken dan de kaders waarbinnen men zich beweegt. Natuurlijk verdwijnen er ambachten of types werk. Telkens ook zullen er nieuwe disciplines bij komen. Ik ben er me van bewust dat er altijd mensen tussen wal en schip dreigen te vallen. Ik zie ook een toekomst in een basisloon, niet op korte termijn, maar een paar decennia verder. Men moet wel, net zoals in de toekomst robotisering belast gaat worden. Een staat heeft nu eenmaal inkomen nodig, net als haar burgers. Eigenlijk is het heel simpel, als automatisering en robotisering de mens van de werkvloer verdringt, verdringt dit ook het verdienmodel. Een consument zonder centen koopt niets, waardoor de producent niets zal afzetten. Voor een soepele economie is het noodzakelijk dat welvaart verdeeld wordt en armoede verlicht. De happy few miljardairs kunnen alleen overleven als de miljarden mensen consumeren kunnen. Die balans zie ik ook wel verstoord worden, grote graaiers zullen meer en meer op onbegrip stuitten en op daaruit voortvloeiende onvrede. Ik hoop dat ons nageslacht het materialisme achter zich laat, bezit niet langer koestert of heilig verklaart. Dat de deel-economie zijn intrede zal doen. Het tegendeel zal wel bewaarheid worden, solidariteit is tegenwoordig een vies woord, egoïsme een religie. Vandaar ook de opkomst van die doelgroep politieke partijen, oogkleppen politiek. Eigenlijk wilde ik positief naar de toekomst kijken maar verval ik ook al bijna in het negativisme. Bijna, omdat ik er bij blijf dat de kansen er zijn en zullen komen, je kan ze pakken en creëren, je moet het wel zelf doen.