Nieuws van Sarah !!
Tien dagen geleden ging om 22.30 uur de telefoon. We wilden net naar bed gaan. Ik nam op en na zo vaak mezelf verteld te hebben dat dit niét hét telefoontje zou zijn, was het dat dit keer wel.
Het is zo onwerkelijk, je bent er de hele tijd mee bezig maar iedereen had gelijk toen ze zeiden dat het uiteindelijk hoe dan ook onverwachts gebeurt. Ik kon alleen maar HOLY SHIT uitroepen, toen de transplantatie arts me vertelde dat ze longen voor mij hadden aangenomen.
Snel maar duidelijk vertelde ze me wat er nu ging gebeuren. Hun team was onderweg om naar het orgaan te kijken dus het kon altijd nog afgezegd worden. Over een kwartier zou er een ambulance bij ons voor de deur staan. Shane had ondertussen wel door wat er aan de hand was en heel even stonden we in elkaars armen te trillen.
Vervolgens begon hij met een tas door het huis heen te rennen want die hadden we na al die tijd natuurlijk nog niet klaar staan. Ik begon de mensen te bellen met wie we afspraken hadden gemaakt over de auto, ons lieve beest, die op dat punt totaal de weg kwijt was, en wie erbij zou zijn in het ziekenhuis.
In drie kwartier reed de ambulance ons van Haarlem naar Utrecht. Ik had verwacht dat het wachten op duidelijkheid het moeilijkste zou gaan worden die nacht, maar eenmaal binnen werd ik meteen alle kanten opgetrokken voor alle denkbare testen om te kijken of ik in staat was de operatie aan te kunnen die nacht. Om 01:15 uur werden we met die wervelwind naar de kamer pal voor de OK gereden met de informatie dat er uiterlijk om 3 uur duidelijkheid zou zijn. Even op adem komen, dachten we. Misschien wat in de groepsapp plaatsen. Elkaar knuffelen.
Maar nee, nog geen kwartier later stond opeens het team al om ons heen. Dat de kans erg groot was dat het door zou gaan en ze mij dus vast tot in de puntjes wilden gaan preppen. Shane dacht al die tijd dat het niet door zou gaan dus die schrok enorm. Ik was er vanaf de ambulance zo duidelijk klaar voor. Dacht, ja. Kom maar. Dit gaan we doen. Was niet zenuwachtig, ook niet tijdens het laatste half uur wachten in de OK tussen het werkende team in. Het was gewoon goed. Ook toen de verlossende knik kwam van de chrirurg en ik in slaap werd gebracht.
Ondertussen zijn we al heel wat dagen verder en is er dus ook heel veel gebeurd. De operatie was lastig volgens de chrirurg, vanwege de eerdere rechter geopereerde long jaren geleden. Toen die kant eenmaal was gelukt ging links vrij snel. Niet lang na na deze eerste operatie was er een tweede operatie nodig, maar daar was geen paniek omheen en ging goed.
Ik heb zo een 2,5 a 3 dagen geslapen en werd bij een derde poging rustig genoeg wakker om vanaf dat punt opeens te beginnen aan mijn nieuwe kans in dit leven.
Het zijn heel veel kleine stapjes. Sommige dagen wat grotere. Zoals vandaag; mijn laatste drain is uit mijn borstkas gehaald en ik heb vier keer een minuutje langzaam gelopen op de loopband met fysio. Soms is het moeilijk om de vooruitgang te zien, soms durf ik opeens even voluit te dromen.
Wat kan je trots zijn op je eigen lijf. Je eigen lijf in samenwerking met iemand anders zijn/haar longen. Werkelijk waar het aller aller bijzonderste, grootste, liefdevolle cadeau wat je ooit iemand kan geven. Wat ben ik volledig overspoeld door jullie liefde, en niet alleen ik maar juist ook de mensen die kamp hadden opgeslagen om de hoek van mijn ic kamer. Die wakker waren toen ik sliep.
Wat is dit een ontzettend heftige maar tegelijkertijd mooiste periode van mijn/ons leven. Ik heb er nog geen verdere woorden of uitleg voor. Behalve dan dat ik er nog steeds klaar voor ben. Ik kom eraan