Heb het nog niet volledig zien passeren, artikel uit de tijd vanmorgen:
Het biofarmabedrijf Galapagos wil een tweede grote industriële aandeelhouder binnenhalen om zich beter te wapenen tegen een overnamebod. Maar dat is niet zonder risico’s.
Opgeslokt worden door een farmareus. Is dat het onvermijdelijke lot van succesvolle biofarmabedrijven in onze contreien? Onno van de Stolpe, de topman van het Belgisch-Nederlandse Galapagos, heeft al meerdere keren laten verstaan dat hij niet gaat staan juichen als bij hem een overnamebod in de bus valt. Zijn collega Edwin Moses van het Gentse Ablynx deed dat onlangs wel toen het Franse Sanofi met een cheque van 3,9 miljard euro voor de deur stond. ‘Een overnamebod is mijn worstcasescenario’, stelde Van de Stolpe in december in een interview in De Tijd. ‘Ik zie enkel maar nadelen. Voor het personeel, voor het onderzoek, voor de innovatie, en op lange termijn ook voor de aandeelhouders.’
De dreiging van een overname is reëel, ook voor Galapagos. Het lot van de onderneming ligt dan in handen van de aandeelhouders. Zij beslissen of ze ingaan op een overnamebod. En bij een aantrekkelijke prijs is het moeilijk nee te zeggen. De manager die gelooft dat het bedrijf beter op eigen kracht voort kan ontwikkelen, staat daar machteloos tegenover.
Dat is de frustratie van Van de Stolpe. De zwakke plek van Galapagos is, net zoals dat bij Ablynx het geval was, het aandeelhouderschap. Dat is sterk verspreid en geïnternationaliseerd. Het gros van de aandelen zit bij Angelsaksische investeringsfondsen. De zelfstandigheid van Galapagos verdedigen en het bedrijf in België en Nederland verankerd houden, staat niet hoog op hun prioriteitenlijstje.
De Nederlandse biotechinvesteerder Aat van Herk heeft een belang van 7 procent. Hij was ook bij Ablynx een belangrijke aandeelhouder. Maar Van Herk is eveneens een gewone investeerder, die zijn return belangrijker vindt dan de verankering van het bedrijf. De grootste aandeelhouder van Galapagos, met 13 procent, is de Amerikaanse biofarmagroep Gilead. Het paard van Troje, want van Gilead gaat volgens Van de Stolpe de grootste overnamedreiging uit.
Galapagos heeft weinig middelen om zich daartegen te beschermen. Een mogelijkheid is een andere aandeelhouder binnenhalen die eveneens een stevige participatie neemt en een blok kan opwerpen tegen een eventueel overnamebod van Gilead. Dat wordt geen eenvoudige zoektocht. Die aandeelhouder moet zowat 500 miljoen euro op tafel willen leggen en mag niet uit zijn op kortetermijngewin. Dat sluit financiële partijen grotendeels uit.
Van de Stolpe denkt aan een andere grote farmagroep waarmee Galapagos kan samenwerken voor de ontwikkeling van medicijnen en die een tegengewicht kan bieden voor Gilead. Het is een interessant denkspoor. Als de ene grote aandeelhouder de andere neutraliseert, kan voor het management van Galapagos de ruimte ontstaan om een zelfstandige koers te blijven varen. Het is de tactiek van verdeel en heers.
Het kan werken, maar het is een krakkemikkige oplossing. Ze maakt een overname misschien iets lastiger, maar niet onmogelijk. En ze houdt risico’s in. Want haalt Galapagos zo niet een tweede paard van Troje binnen? Er is nog een gevaar: wat als de twee grote aandeelhouders een heel andere visie hebben op de ontwikkeling van Galapagos en hun gekibbel het bedrijf compleet verlamt? Zo’n scenario kan voor de onderneming even rampzalig - of rampzaliger - zijn dan een overname.