Marijn Poels (42) onderzoekt in nieuwe film waarom zijn critici zo boos op hem zijn
’Linkse’ filmmaker bedolven onder woede na kritische docu over klimaathype
Door Wierd Duk
Updated 1 uur geleden
Vandaag, 05:30 in BINNENLAND
Documentairemaker Marijn Poels (42) werd overstelpt met woedende reacties toen hij een kritische documentaire maakte over de klimaathype. Poels besloot in een nieuwe film te onderzoeken waarom zijn critici zo boos op hem zijn. Wat schuilt er achter de neiging van politiek-correct ’links’ om andersdenkenden de mond te snoeren? ’Waarom mag ik niet denken wat ik denk?’
Kort nadat filmmaker Marijn Poels (42) vorig jaar zijn film over het klimaat - The Uncertainty Has Settled - in een volle zaal in Berlijn in première had laten gaan, kreeg hij een vreemd telefoontje. In zijn klimaatdocumentaire stelt Poels vragen bij de huidige onrust rond de opwarming van de aarde. Hij laat er onder anderen gerenommeerde wetenschappers in aan het woord - onder wie de stokoude wis- en natuurkundige Freeman Dyson - die de klimaatmodellen, zoals ook het KNMI die hanteert, verwerpen als ondeugdelijk.
Hysterie
Poels’ conclusie: de klimaathysterie is vooral een hype van politici en lobbyisten. „Zo is nog altijd niet bewezen dat mensgemaakte CO2 schuld heeft aan de opwarming van de aarde.”
Toen kwam het telefoontje. „Een man, die beweerde dat hij voor Greenpeace werkte, sommeerde mij om mijn film uit roulatie te halen. ’Voordat je echt in de problemen komt. Besef je niet welke risico’s je loopt?”’
De hele avond spookte dat gesprek door Poels’ hoofd. „Waarom zou iemand zoiets doen? Wat is er nou gevaarlijk aan zo’n film?”
"Waarom zou iemand zoiets doen? Wat is er nou gevaarlijk aan zo’n film?"
Al snel maakte Poels’ naïviteit plaats voor verbijstering. Hij kreeg afzeggingen van filmfestivals, die normaal gesproken elke documentaire van hem in hun programma opnemen - hij maakte er al 54, meest over sociale en mensenrechten-thema’s in ontwikkelingslanden. De organisatoren zaten niet te wachten op een politiek incorrecte, klimaatkritische film, zeiden ze. Poels, die zichzelf een ’linkse jongen’ noemt: „Zolang ik voor eigen parochie preek, ben ik welkom. Maar nu ik een kritisch geluid liet horen, durfden ze het niet aan.”
Bij een vertoning in München waar veel vertegenwoordigers van de ’groene kerk’ aanwezig waren, bleef het doodstil, vertelt Poels. „Ik dacht: ’Oh jee’. Bij de aftiteling: geen applaus, drie minuten stilte. Ik loop naar voren, maak een grapje: ’Tomaten, eieren? Zegt u het maar’. Toen stond er een man op, die zei: ’Wie ben jij eigenlijk? Welke academische titel heb jij? Ik ben chemicus en deze film slaat nergens op. Hoe durf je! Dit is gevaarlijk!’ Hij beende de zaal uit en iedereen begon te klappen. Daar sta je dan, alleen, voor tweehonderd mensen. De helft van de zaal liep weg. Met de blijvers heb ik nog wel een redelijk gesprek kunnen voeren.”
Die ervaring was een eyeopener. „Kennelijk weigeren veel mensen een open debat aan te gaan. Dat is de situatie waar we nu in zitten.”
Fascist
Poels besloot dat zijn volgende film over het wezen van politieke correctheid moest gaan: waarom mag hij niet denken wat hij denkt? Waarom hangt rond zoveel maatschappelijk-politieke thema’s - klimaat, immigratie/integratie, islam, Rusland, Trump, de EU, de multiculturele samenleving, ’diversiteit’ - zo’n hardnekkig taboe op een afwijkend geluid? En waarom is de stemming in veel westerse landen over deze kwesties zo opgefokt?
Op campussen in Noord-Amerika saboteren extreem-linkse studenten colleges van docenten wier denkbeelden hen niet aanstaan. Onafhankelijke denkers, zoals de Canadese cultuurcriticus Jordan Peterson, worden openlijk besmeurd en fysiek geïntimideerd.