Het is vrijdag en tevens de laatste dag van de maand.
De beurzen hebben algeheel last van een flinke kater.
Mittal siert zoals gewoonlijk weer het lijstje met de grootste dalers, hoe verwonderlijk.
Ze zeggen wel eens, maak je maar niet al te druk over de koers, al het nieuws zit erin verwerkt, en je verandert er toch niets aan.
Dit weekend de G20 top, ratten hebben het vliegtuig van Frau Uebersturmfuehrer gesaboteerd en hebben de tanden gretig in de bekabeling van de automatische piloot gezet.
Ondertussen worden de woningen van Duitse regeringskopstukken belegerd, ik had verwacht dat dit deze week al eerder zou gebeuren.
Het volk is de wanhoop nabij, ze worden niet meer gehoord en nemen nu het heft in eigen hand.
Het zal dit weekend wel een mooi feestje worden in Argentinie, alle kopstukken zijn er bijna bij, Putin, Salmon, de Chinees, de ega van Koning Pils en uiteraard Trump himself.
Helaas ontbreekt Wim Jonk de Eerste van Korea, een gemiste kans.
Een beetje handjeklap, mooie praatjes, vage beloftes en dan vliegen ze allemaal weer terug.
De stemmming op de beurzen is nerveus, kijk maar naar de uitslagen op dagbasis, er is geen pijl op te trekken.
De economie loopt op haar laatste benen, de eerste massa-ontslagen dienen zich voorzichtig aan.
Maar ik heb ook nog goed nieuws, ondanks dat Piet Paulusma een horror-winter voorspelt durf ik te beweren dat deze er helemaal niet komt.
Onze kater ligt rustig bij mij op het bureau te ronken, hij kijkt mij aan en knippert met zijn ogen en ik knipper terug, gemoedelijk slaapt hij verder.
Hij zit niet dik in zijn vacht en daarom lijken we een kwakkelwinter te krijgen.
Net als op de beurs, een beetje up, een beetje down, en eigenlijk gebeurd er helemaal niks.