Ruud100 schreef:
[quote=Krotenkokert]
Beursplein 5 bedankt voor je snelle en correcte informatie.
LoneStar+DSB het moet toch niet gekker worden, nog meer ellende in het verschiet.
Ik wens mij 100 Lakemannen, die de hele financieele graaiwereld aan het licht brengen, desnoods een schadepost die onze economie terugbrengt op het nivo van 1990, krijgen we hopelijk wel weer een wereld waar normale arbeid beloond gaat worden.
Go go Beursplein5
[/quote]
Buitengewoon triest statement.
Jelle Hendrickx en Pieter Lakeman zijn samen begonnen in hun strijd tegen DSB, zie het artikel hieronder. Jelle Hendriks heeft via overleg veel meer bereikt als Lakeman met zijn stomme acties. Lakeman heeft alleen gezorgd voor een vertienvoudiging van het aantal gedupeerden en heeft niets opgelost, alleen maar meer ellende en een miljardenstrop veroorzaakt.
Dus wat mij betreft: Liever 100 Hendrickx-en om het onrecht te bestrijden dan 1 Lakeman.
Gr
Ruud
www.depers.nl/binnenland/344978/Colum...Column: Pieter en Jelle
Door: Peter Middendorp
Gepubliceerd: donderdag 15 oktober 2009 00:05
Over de geschiedenis van de bezoldigde belangenbehartigers Pieter Lakeman en Jelle Hendrickx moet een interessant verhaal te schrijven zijn.
Er was een tijd waarin zij samen tegen DSB ten strijde trokken – volgens mij in de Stichting DSB-Ramp. Later verdeelden zij de verzamelde gedupeerden en kozen zij elk hun eigen weg: Pieter met Stichting Hypotheekleed, Jelle de Stichting Probleemhypotheken.
Vrienden, samen één vijand, gevolgd door onenigheid, een scheiding en een strijd over wie het beste voor zijn helft van de gedupeerden kan zorgen, zo hevig dat er weer nieuwe stichtingen moesten worden opgericht om de schade daarvan binnen de perken te houden; we noemen alleen Stichting Meldpunt Collectief Onrecht.
Vorige week zei Pieter in Goedemorgen Nederland dat iedereen zijn geld van DSB moest halen. De gedupeerden gaven aan de oproep massaal gehoor, zodat de bank versneld naar zijn grootje werd gepind. Enkele dagen later zat Pieter bij Pauw & Witteman. Hij had geen spijt, het faillissement van de bank deed niets met zijn innerlijke rust, wat om die reden dan ook alleen de rust van de waanzin kan zijn, de rust van het gebrek. Aan inzicht, en vermoedelijk aan meer.
Waarom wilde Pieter die bank zo graag failliet?
Om een antwoord op die vraag te krijgen zouden we terug moeten naar de tijd van Stichting DSB-Ramp, toen de twee nog samen tegen het onrecht tekeergingen. Daar moet de een op de tenen van de ander hebben gestaan. En daar wil ik dus alles over weten; het internet en de kranten hebben dit verhaal nog niet verteld. We moeten het doen met onze vermoedens.
Jelle had voor zijn gedupeerden bijna een akkoord met de bank. Bijna, maar nog niet helemaal. Dit moet Pieter zodanig hebben gestoken dat hij de bank zo snel mogelijk naar zijn ondergang heeft willen praten. De ergernis over het nakende succes van Jelle werd hem te veel. Hij kon die witte T-shirts die Jelle altijd onder zijn polo’s en overhemden draagt niet langer zien – die zitten zo hoog, die bedekken zelfs de adamsappel.
Irritant. Net als die colbertjes die door zijn autostoel zowat tot over zijn oren zijn opgeschoven. Het akkoord van Jelle moest kapot, de bank moest kapot, alles moest kapot. Pieter niets, niemand iets.