Fred, ZELDEN heb ik in mijn leven mijn opvattingen over ondernemen beter verwoord gezien als in het artikel hieronder. Ik ben het er 200 procent mee eens. Ik had het niet duidelijker kunnen zeggen dan die analiste al ruim 50 jaar geleden beschreef en nu opnieuw aangehaald wordt. Lees het dit weekend maar eens rustig door, dan zie je hoe een sprinkhaar ( jouw bewoording) denkt en vindt dat hij zo mag denken en doen!
Je kunt de koe melken, maar ze moet ook gras eten
Een ondernemersvriendelijk klimaat is in België ver te zoeken. Krijgt Ayn Rand gelijk met haar boek ‘Atlas in staking’?
Door Jo Van Dierdonck, partner bij consultingbureau Quanteus.
De emmer stroomt uiteindelijk over en de hebzucht van plunderaars heeft gevolgen. Bovendien zou de productieve klasse in staking gaan als ze blijvend wordt misbruikt en gedemoniseerd. Daarvoor waarschuwde de Amerikaanse filosofe Ayn Rand al in 1957 in haar boek ‘Atlas in staking’.
De plot van het boek is dat ondernemers, vernieuwers en andere hardwerkenden verdwijnen naar een verborgen enclave waar men leeft op basis van de ultieme meritocratie. Ze weigeren om nog langer geplunderd te worden door een bureaucratische overheid ,om mensen te ondersteunen die niet willen bijdragen en verwachten dat aan hun noden wordt voldaan, simpelweg omdat die bestaan. Als je de productieve klasse straft, dood je de kip met de gouden eieren. Vandaag is die fictie realiteit geworden. Een ondernemersvriendelijk beleid is ver te zoeken.
In haar boek beschreef Rand dat de productieve mensen letterlijk vluchtten en daardoor aan economische zelfkastijding deden. In de kenniseconomie van vandaag, met toegenomen internationale mobiliteit en communicatietechnologie, moeten we echter niet letterlijk staken maar kunnen we (onze activa) migreren.
Een eerste golf was de delokalisatie van de productiecapaciteit naar landen met een liberalere regelgeving en zowel gemotiveerde als goedkopere werkkrachten. Velen dachten ten onrechte dat die golf op een bepaald moment wel zou stoppen, omdat de rijkdom vastzat in vaste activa (staalfabrieken, steenkoolmijnen, autoproductie). Het leek voor regeringen makkelijk om eigenaars te gijzelen en te overladen met regels en belastingen.
Er kwam een tweede golf, de delokalisatie van kapitaal naar omgevingen die kapitaal niet bestraffen. Velen dachten of denken nog steeds dat de vaste activa, samen met gedrochten als de notionele intrestaftrek kapitaal zouden aantrekken, en dat het kapitaal zou worden gebruikt om hier activiteiten te ontwikkelen, werkgelegenheid te creëren en belastingen te betalen.
Mobiel
De golf die nu op ons afkomt, is de delokalisatie van intellectueel kapitaal. Rijkdom is niet meer fysiek maar immaterieel, intellectueel, en bovenal mobiel. Tenzij je rijkdom goed behandelt, migreert hij naar plaatsen waar hij wordt gerespecteerd.
Intelligente, getalenteerde mensen die bereid zijn hard te werken, wagen hun kans vandaag beter in het buitenland.
Bureaucratie, overheidsbeslag en overheidsverspilling zijn elders minder aan wezig en de levensomstandigheden zijn gelijkaardig. De braindrain weg uit Europa zal enkel toenemen, tenzij er een fundamentele verandering komt in het beleid van de overheid.
Die golf dreigt de fundamenten van onze welvaart te vernietigen. In plaats van een bestemming voor talent, zijn we een vertrekpunt. De voornaamste reden is dat we een socialistisch geïnspireerde samenleving zijn die productieve mensen straft en waar middelmatigheid de norm is. In de nieuwe bestemmingen vieren ze prestaties in plaats van ondernemers te demoniseren. Bij een mislukking focust men zich daar op wat men heeft geleerd en probeert men ondernemende mensen te motiveren om vooral een nieuwe poging te wagen. Als hier een deel van de leerlingen thuis geen omgeving heeft waar het maken van huiswerk een deugd of plicht is, leggen we liever een nieuwe regel op die huiswerk verbiedt. De kromme redenering luidt dat het onrechtvaardig is dat kinderen hun talenten kunnen ontplooien, terwijl dat mogelijk ten koste gaat van anderen wiens ouders te nalatig zijn.
Samenlevingen die Atlas wegjagen,
zullen verder afglijden, de levensstandaard zal dalen en de overheden zullen trachten onze hedendaagse steenkool mijnen open te houden. Maar overheden zijn niet in staat banen te creëren en rijkdom of de algehele levensstandaard te verhogen.
Kikker koken
Vandaag gedragen we ons als een kikker die langzaam gekookt wordt in een ketel water. Rondom ons voltrekken de veranderingen zich langzaam maar zeker, maar we weigeren dat te aanvaarden en ernaar te handelen. Bedrijven als General Motors, Sabena en Dexia of landen als Griekenland tonen ons hoe dat afloopt.
Het enige juiste dat onze regering kan doen, is haar eigen beleid omkeren via een drastische vereenvoudiging van de regelgeving en een daling van haar uitgaven. De waanzin die doorgaat voor overheid en economisch beleid moet nu stoppen, voor het te laat is. Politici zouden moeten erkennen dat het water rond de kikker opwarmt en beleidsmaatregelen toetsen aan vier principes:
1. Begrotingsdiscipline door te saneren in de uitgaven.
2. Een competitief, vertrouwensvol ondernemersvriendelijk klimaat scheppen door eenvoudiger regelgeving, stimulerende fiscaliteit, competitieve loonkosten, marktconforme werking van nutsvoorzieningen en telecommunicatie.
3. De arbeidsparticipatie verhogen door arbeid draaglijk te belasten, de pensioenleeftijd op te trekken, een effectieve kloof tussen uitkeringen en nettolonen te herstellen.
4. Zwakkeren behoeden voor verarming (maar ons sociaal vangnet vandaag kan niet als norm worden beschouwd).
‘Zeker, ik zou kunnen doen alsof - en ik zou uw economie of uw systeem niet redden, want niets kan u nog redden - maar ik zou ten onder gaan’, zegt John Galt, het hoofdpersonage uit ‘Atlas in staking’. ‘Wat u zou winnen, zou datgene zijn wat u altijd gewonnen hebt in het verleden: nog eens uitstel van executie, verkregen ten koste van wat er nog aan inspanning kan worden geperst uit het beste van de menselijke resten die overblijven. Dat is het enige waar u op uit bent. En uw horizon? Een jaar, een maand? U zou genoegen nemen met een week - vanuit de onbetwiste overtuiging dat er steeds een volgend slachtoffer te vinden is.’