Voor duidelijke taal zit je bij Roland Junck, de grote baas van Nyrstar, doorgaans goed. Ook vorige zaterdag. De titelboodschap was er al niet naast: 'Industrie kan hier niet blijven.' Hier, dat is België. Over de staalreus ArcelorMittal is Junck al even helder en bondig: 'De groep is ontstaan in 2006. De fusie creëerde geen sterker bedrijf. (...) Sindsdien zijn veel hoogovens gesloten. Niet omdat ze niet meer leefbaar waren, maar omdat ze niet langer de hoogste rendabiliteit hadden.'
Ook die boodschap is zonneklaar. ArcelorMittal moet downsizen, saneren, verkopen, sluiten. Veel. En snel.
De situatie bij ArcelorMittal is precair. Er is de slabakkende wereldeconomie en de flinke daling van de vraag naar staal - vooral door China. Er is een veel te groot aanbod van staal - ook al door China - en dus een wurgende concurrentiestrijd tussen Arcelor, Posco, Nippon Steel, Baosteel en al die andere staalgiganten. De productiekosten rijzen de pan uit.
Bovendien torst Arcelor veel te veel schulden. De nettoschuld is tot een zorgwekkende 23 miljard dollar gestegen - dat is bijna 3,5 keer de verwachte bedrijfskasstroom van 7 miljard voor 2012. Meer dan die 3,5 mag niet, volgens de met de schuldeisers afgesproken convenanten.
De kans is trouwens groot dat de ratingbureaus Arcelors kredietrating zullen verlagen, waardoor de rentelasten de hoogte in zullen schieten. Een kapitaalverhoging is echt geen aantrekkelijke oplossing, gezien de huidige bodemkoersen. Wat rest? Het dividend verlagen en nog meer saneren om sneller de schulden af te bouwen? Maar saneringen brengen flinke financiële en sociale kosten met zich mee. Catch 22.
Zes jaar geleden werd Lakshmi Mittal door experts ingehaald als een visionair. 'Hij zag als eerste dat een staalgroep wereldwijd aanwezig moet zijn', werd unisono geprezen. En wat zou het dat Mittal zich daarvoor zeer diep in de schulden moest steken? 'Eigen schuld, dikke winst', was het credo van 2006. Anno 2012 is die 'winst' al lang door 'bult' vervangen.
Brèf, Arcelor zit in de puree.
Zo komt het dat het aandeel 81 procent onder zijn topkoers van 2008 noteert. En dat de beurswaarde ocharme 0,4 keer de boekwaarde bedraagt. En dat de wereldgroep, die onder meer Cockerill, Arbed en Sidmar bezit, bijna zes keer goedkoper is dan die andere wereldgroep met Belgisch bloed, AB InBev.
CaptureVan alle buitenlanders die in de voorbije jaren grote Belgen overnamen, is ArcelorMittal het verst van zijn beurstop verwijderd. Zelfs de banken presteerden in de voorbije vijf jaar beter. 'Maar nu is ArcelorMittal wel erg goedkoop', opperen optimisten. Dat kan kloppen. Als Mittal zich uit zijn verdomhoekje kan werken, is het koerspotentieel inderdaad groot. Maar is het even groot als de grief en het affront bij de 'Man van het Jaar' van amper zes jaar geleden?