Het stikstofbeleid is niet gericht op behoud van natuur maar op behoud van vernietigde natuur
wolters
‘De huidige stikstofneerslag zou de ontwikkeling naar het gewenste bos versnellen. Zie als bewijs de weelderige gemengde bos-landbouwgebieden in Twente en de Achterhoek.’ Beeld: wandel.nl.
Door Gastauteur
6 maart 2025
Geplaatst in BosHeideNatuurStikstof
Deel dit artikel:
Door Theo Wolters*
Wie nog twijfelde over de absurditeit van het stikstofbeleid ten behoeve van biodiversiteitsbehoud en natuurherstel in Nederland, doet er goed aan dit fragment te bekijken uit de tv-serie Terug in het Wild (BNN/VARA, 31 januari 2025). De serie toont een project voor natuurherstel en toename van de biodiversiteit in de Schotse hooglanden.
Het gaat om een enorm gebied dat door overbegrazing door edelherten ontbost is en veranderd in glooiende heidevelden. Dat mag natuurlijk niet, dus de herten worden op grote schaal afgeschoten, en er worden honderdduizenden dennenbomen geplant, die door wildhekken beschermd worden tegen de paar overgebleven herten.
Nederlands natuurherstel en biodiversiteitsbehoud
Ook in ons land zijn de oorspronkelijke (loof)bossen verdwenen, echter niet door hertenvraat, maar door kaalkappen, overbegrazing door vee, en tot slot afplaggen van de resterende vruchtbare toplaag. Tot er stuifzanden overbleven: door de mens vernietigde natuur.
De opdracht voor de ecologen in Nederland is dus nog duidelijker dan in Schotland: hier is de natuur niet door herten maar door mensen vernietigd, dus moeten hier zéker kosten noch moeite gespaard worden voor het herstel. Want wat de Schotten kunnen, kunnen we in Nederland natuurlijk ook! Natuurherstel en biodiversiteitstoename vinden we hier minstens zo belangrijk.
Uit dit fragment van het RTL nieuws van 10 december 2020 blijkt dat we inderdaad ook in Nederland zware middelen niet schuwen: het voortdurend kappen van alle nieuwe boompjes; intensief begrazen door speciale kuddes; ingrijpend stikstofdepositiebeleid; tot desondanks uiteindelijk altijd weer machinaal afplaggen noodzakelijk wordt, en de nieuw gevormde vruchtbare bovenlaag weer voor enige decennia verwijderd wordt met een bulldozer. Alles wordt uit de kast getrokken om de stuifzanden en heidevelden te behouden of te herstellen.
Maar wacht eens… die heidevelden zijn toch juist door de mens vernietigde natuur? Hoe kan het dat het herstellen van bossen in Schotse heidegebieden natuurherstel heet, en in Nederland een onacceptabele aantasting van ‘de meest kwetsbare’ natuur is? Waar één vogelpoepje per jaar al leidt tot ontoelaatbare ‘schade’ aan natuur en biodiversiteit, waar boeren van de rechter voor moeten worden verdreven? Hoe kan natuurherstel in Schotland precies het tegenovergestelde betekenen van natuurherstel in Nederland?
Geen natuur maar vernietigde natuur
In deze notitie over stikstoftoonde ik al in 2020 aan dat ons stikstofbeleid volstrekt irrationeel is en nodeloos schadelijk voor onze boeren en onze economie. Veel vernietigende publicaties in de jaren daarna, met als belangrijkste De Stikstoffuik van Arnout Jaspers, gebruikten deels dezelfde argumenten, maar één argument uit mijn notitie bleef onderbelicht, en dat is in mijn ogen nou juist het essentiële argument tegen het stikstofbeleid: successie.
De zogenaamde ‘kwetsbare natuurgebieden’ in ons land, waarvoor de extreme depositie-eisen gelden, zijn zoals gezegd geen ‘natuur’ maar ‘vernietigde natuur’. De zandverstuivingen en heidevelden die resulteerden kun je mooi vinden, maar het blijft vernietigde natuur.
Gewenste natuur
Ook als er geen mensen op deze aarde zouden wonen, zouden deze schraalste gebieden zich via heidevelden en struikgewas in een jaar of 50 weer ontwikkelen tot bos. Daar is geen binnenlandse of buitenlandse stikstofdepositie voor nodig. Dat proces van natuurherstel heet ‘successie’ en is volkomen natuurlijk. Geen enkele deskundige bioloog zal dit tegenspreken.