Om mij toch maar weer even in de discussie te mengen; velen van ons vinden dat zij teveel belasting betalen in relatie tot wat zij ervoor terug krijgen, als een soort profijtbeginsel.
Dat geldt met name voor hen die inderdaad veel belasting betalen.
Iemand die zijn hele leven lang een uitkering ontvangt heeft niets bijgedragen, maar ontvangt wel; meer dan hem toekomt in de ogen van degenen die zijn uitkering opbrengen.
Op zichzelf is dat een vrij helder standpunt, ware het niet dat er (zeer) veel discussie mogelijk is of de belastingbetaler, dat doe je alleen maar als je veel verdient, teveel betaalt.
Dat lijkt inderdaad zo als je optelt wat je afdraagt en vervolgens wat je er in geld voor terug krijgt ( hypo aftrek, aow, pensioen, subsidies ect).
Slechte investering zo lijkt het.
Maar buiten de berekening wordt stelselmatig gehouden de omgevingsfactoren die maken dat een belastingbetaler überhaupt iets kan verdienen.
Dat begint ( we laten familieomstandigheden en andere sociale factoren die succes mede bepalen buiten beschouwing) bij een relevante studie; een studie kost de gemeenschap een veelvoud ( en bij bepaalde studies zoal geneeskundige wel het 100 voudige) aan resources, resources die iemand als hij 16 is in de haven gaat werken niet kan en mag aanspreken, maar hij betaalt er wel voor.
Dus de gemeenschap maakt het mogelijk dat iemand iets wordt wat hij wil zijn, dat kost de gemeenschap veel, heel veel.
Vervolgens gaat iemand werken, de gemeenschap faciliteert een arbeidsmarkt en infrastructuur dat het mogelijk is dat je je kennis te gelde kunt maken ( zef is vaak in cuba geweest en werd daar rondgereden in taxis door hersenchirurgen, omdat zij 56 pesos per maand verdienen in het lokale ziekenhuis).
Vervolgens sticht de belastingbetaler een gezin, dat vindt de gemeenschap ook belangrijk, dus wordt dat ondersteund, en kost dus geld.
De gemeenschap vindt ook dat wij kunnen excelleren, dus worden allerlei( immateriële) voorwaarden gecreëerd om het de belastingbetaler naar de zin kan maken, zodat de belastingbetaler bijdraagt aan de gemeenschap, dat kost ook geld.
Dus simpelweg komt het erop neer dat de investering niet louter financieel van aard is maar uit vele aspecten bestaat( ook veiligheid, democratie, mogelijkheid tot ontwikkeling), immers een huisarts in Syrië, Cuba, Somalië zou er een lief ding voor over hebben om in rust en vrede zijn werk te doen, met voldoende apparatuur, geneesmiddelen ect.
Ieder van ons heeft zijn voorspoed dus mede te danken aan, veiligheid, schoolsysteem, rechtsorde,democratie, kunnen worden wat je wilt, infrastructuur, geen willekeur, waardering, ( kom er maar eens om in veel andere landen).
Dat is geen eenvoudige optel en aftrek oefening; het is een kwestie van waardering en dankbaarheid dat je die mogelijkheid geboden is en uiteraard ook hard werken, daar is respect voor. Er is dus niks mis met de " ruifeters" kritisch te benaderen, maar niet omdat zij een uitkering ontvangen, maar omdat zij kansen op een mooi en beter bestaan verkwanselen, als het verwijtbaar is althans ( want vertel die haven arbeider na 40 trouwe en zware dienstjaren en een kapotte rug maar dat ie een ruifeter is, hij heeft bijgedragen, meer dan een willekeurige huisarts ooit zal doen).
Kortom kletskoek over ik betaal teveel gaat veelal slechts over een calculatie die de belangrijkste dingen niet in de berekening betrekt; zo kan ik het ook.