Plein777 schreef op 12 december 2020 11:36:
Youp van ’t Hek
12 december 2020
Antwoordgesprek
================
Youp
De meest aandoenlijke reclame van dit moment? De oude rocker Thomas Acda die een snuif coke over zijn bejaarde moeder blaast waardoor het oudje opveert als de schoonmoeder van Ferdinand Grapperhaus tijdens een huwelijksceremonie en hem innig begint te knuffelen.
Even later zit ze met haar beroemde zoon aan een karig kerstdiner. Alles op die tafel komt van de Lidl. Bruce Springsteen zie ik dit soort schnabbels niet doen.
En Bob Dylan helemaal niet. Maar die heeft het niet meer echt nodig nu hij de rechten van zijn liedjes verkocht heeft voor een kwart miljard. Dat zijn heel veel speedbootjes van twee miljoen.
Ik zag het reclamespotje tijdens het antwoordgesprek van Linda de Mol met onze zo gewoon gebleven premier Mark Rutte, die daar als lijsttrekker zat. De verkiezingen komen eraan. Wat een antwoordgesprek is? Dat is een vraaggesprek waarin de interviewer louter vragen stelt waar iedereen het antwoord al op weet.
Niet alleen de ondervraagde, maar ook de kijker weet exact wat er gezegd gaat worden. Dus je vraagt aan Mark of hij weleens kookt, of hij een lief heeft en hoeveel auto’s hij bezit. Op alles reageert hij adequaat en spontaan. En om de twee zinnen was er een reclameblok van zeventien minuten.
Met daarin de oude rocker en zijn eenzame moeder, maar ook andere romantische, niet te harden glijpartijen met veel eenzaamheid en kerstbomen.
Dat vraaggesprek met Linda werd opgenomen in een met gesponsorde rommel volgestouwde studio. Iets dat mij oprecht verbaasde. Om het uur lees ik dat de familie De Mol miljardair is. John had Dylan kunnen kopen. Dan hoef je de inhoud van je tuin toch niet bij elkaar te bedelen? Maar ik snap het: anders word je ook nooit rijk.
Mark zat er monter bij. Geen seconde dacht ik: die heeft het zwaar. Terwijl lijsttrekker en minister best een ingewikkelde combinatie is. Hugo de Jonge trok het niet. Maar Mark heeft niet allerlei met cirkelzagen gewapende partijgenoten om zich heen staan.
Dat had Hugo wel. Van die lafbekken die anoniem commentaar geven in de pers en je laten voelen dat je wat hun betreft op kan zouten. Kortom: een verstandige stap van Hugo. Hij heeft belangrijker zaken aan zijn zonnebankhoofd. Zoals? Hoe houden we de IKEA open?
Wanneer zal hij bedacht hebben dat hij dat ondankbare lijsttrekkersklusje uiteindelijk toch maar niet ging doen? Toen Wopke hem weigerde te steunen? Toen hij wist dat er iets niet klopte met die laatste Wit-Russische verkiezingsronde? Dat was die vlekkeloze ronde waarna de vrouw van Pieter Omtzigt bedankt werd voor haar stem op Hugo.
Of besliste De Jonge toen hij deze week collega Jesse Klaver een treurig puberdansje op TikTok zag doen. Dat hij dacht: dit soort vernederingen laat ik aan mij voorbijgaan. Voor je het weet loop je in een eikeltjespyjama in een of andere bejaardenpolonaise. Zaterdag zou het CDA-congres zijn, dus donderdag moest hij de handdoek in de ring gooien. Hij heeft gelijk.
Ik heb wel zin in de komende verkiezingen. Vooral in de tragische strapatsen van de lijsttrekkers.
Sigrid Kaag beet deze week het spits af. Zij vertelde dat ze in haar moeilijke jeugd voor de worgende keuze stond of ze in Oxford, Cambridge of Exeter moest gaan studeren. Keuzestress. Ik wist niet dat je het zo zwaar kan hebben. Het werd uiteindelijk Oxford. Pak van mijn hart.
En verder heeft ze zorgen om een #MeToo’tje binnen haar partij. Een hitsige meneer die nog vrolijk ronddartelde. Hij zou iets in het partijkantoor geflikt hebben. Ik dacht altijd dat D66 daar in Scheveningen een speciaal flatje voor had.
Ik heb niks met politiek, maar mag er zo graag over lezen. Zoals over het laatste etentje van Thierry en kornuiten waar Joost Eerdmans het verkeerde muziekje opzette.
Thierry ontplofte als een overspannen junk en nu begint Joost aan zijn achtste politieke partij. Die volgens ingewijden Een Nieuw Geluid als werktitel heeft.
Ik vrees alleen één ding: dat het geluid niet zo nieuw is. Angstaanjagend oud zelfs.