Alice in Wonderland
Hoekstra stelt zich in die jaren tegenover de buitenwereld op als een Alice in Wonderland. Hij is een van de meest toegankelijke senatoren, is altijd bereikbaar en drinkt eindeloos koffie met journalisten. Ook dan komt hij oprecht nieuwsgierig over, op zoek naar wat hen drijft, hoe zij tegen de gang van zaken aankijken. Zelf is hij ogenschijnlijk ook openhartig. Zo vertelt hij voor het donorregistratiesysteem te zijn dat Pia Dijkstra van D66 voorstelt.
In de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen van 2017 is Hoekstra in het CDA de coming man. Hij gaat het verkiezingsprogramma schrijven, een ministerspost lonkt. In de bibliotheek van de Eerste Kamer zit hij, als hij op dinsdag niet hoeft mee te vergaderen, dagen over dat programma te praten en eraan te schaven. Tot het noodlot toeslaat. Zijn jongste zoon, dan net een jaar oud, blijkt een zeldzame vorm van leverkanker te hebben. Hij zet alle partijactiviteiten op een laag pitje, zoon en gezin gaan voor.
Die crisis is bezworen, zoons ziekte onder controle, als bij de kabinetsformatie de ministersposten worden verdeeld. Hoekstra denkt over Defensie, maar anderen houden hem voor dat Financiën de beste plek is. Dat is de centrale plek in het kabinet, na minister-president. Ook als meester in de rechten kun je het bijna niet fout doen: als het economisch goed gaat, is iedereen tevreden en als het tegenzit wil Nederland een strenge bewaker van de schatkist. Voor de tweede keer geeft Hoekstra een carrière op, nu bij McKinsey, om de politiek in te gaan.
Met zijn flair, ontspannen houding en sociale intelligentie wordt Hoekstra in de peilingen een succesvolle minister. Het zijn de ‘kleine’ dingen waar hij trots op is, zoals, indachtig zijn zoon, de regel dat ex-kankerpatiënten na tien jaar verzekeringen kunnen afsluiten tegen normale voorwaarden, en niet langer als extra risicovol worden gezien. De problemen bij de Belastingdienst worden de staatssecretarissen aangewreven en stralen niet op hem af. Als hij zich in de Tweede Kamer moet verantwoorden over de toeslagenaffaire, verschijnt hij grondig geprepareerd met twaalf mapjes met voorbereide antwoorden. En hij komt ermee weg.
Twijfel
Hoezeer Hoekstra twijfelt over het lijsttrekkerschap, blijkt uit een tv-portret van hem en Liselot thuis door Ivo Niehe. Het portret is deels opgenomen voor de corona uitbraak, deels kort voor de uitzending in oktober. Juist dat eerste deel maakt onmiskenbaar de indruk van een lijsttrekkersportret.
Na rijp beraad besluit Hoekstra voor de derde keer tot een carrièrewending. In juni laat hij weten niet beschikbaar te zijn. Het dagelijkse politieke handwerk in de partij, de strijd met Rutte – het zijn zijn dingen niet. Er zijn anderen met een tomeloze ambitie die hij ontbeert. Maar dan geeft de gekozen lijsttrekker Hugo de Jonge het op. Een indringend beroep op Hoekstra’s plichtsbesef om de partij uit deze crisis te loodsen doet de rest.