Overal in Europa komen kiezers in opstand tegen groene gekte. Dat blijft ook in Brussel niet zonder gevolgen
kerrelain
BBB-fractievoorzitter Caroline van der Plas. Beeld: YouTube/WNL.
Door Johannes Vervloed
13 september 2023
Het klimaatalarmisme roept tegenkrachten op. De negatieve consequenties van rigoureus klimaatbeleid beginnen duidelijk te worden. Burgers en bedrijven worden hard geraakt. De Energiewende in Duitsland dreigt bijna 40 procent van de industrie het land uit te jagen. In Nederland waarschijnlijk idem dito.
De kiezer accepteert het niet langer en wendt zich af van regeringspartijen. In Duitsland laten de peilingen een comeback van de CDU/CSU zien en sterke groei van de AfD; in Nederland zien we de opkomst van de BBB en NSC van Pieter Omtzigt.
Het signaal van de kiezers valt niet mis te verstaan
Maar ook in de EU worden de messen geslepen. De voorzitter van de grootste fractie in het Europees Parlement, de Duitse christendemocraat Manfred Weber van de centrumrechtse Europese Volkspartij (EVP), kleedde de natuurherstelwet van Timmermans uit en pleit voor een afgezwakte Green Deal. Voorzitster Ursula van der Leyen van de Europese Commissie gaat hierin schoorvoetend mee, want ze ziet in Weber een concurrent om het stokje van haar over te nemen na de verkiezingen voor het Europees Parlement van juni volgend jaar.
Willen de zittende partijen zowel in de lidstaten als in het Europees Parlement politiek overleven, dan zullen zij het klimaat- en natuurbeleid naar een tandje lager moeten schakelen. Het signaal van de kiezer valt niet mis te verstaan. Klimaat- en natuurbeleid ja, maar niet ten koste van alles. Burgers en bedrijven willen het wel ‘meemaken’. Geen alarmistische drammerij dus. Niet de industrie opofferen voor het Klimaatakkoord van Parijs.
En: niet met torenhoge kosten voor de burger. De meerderheid van de bevolking is niet tegen de energietransitie, maar wel tegen verarming en het volledig overboord gooien van de eigen levensstijl door de auto aan de kant te zetten, niet meer te vliegen, alleen maar vegavoedsel te eten en de kachel op een laag pitje te zetten.
Bovendien hoeft het helemaal niet op deze rigoureuze wijze. Kernenergie kan de kolengestookte centrales vervangen en gas is een uitstekende overgangsbrandstof. Dure en slecht functionerende warmtepompen, horizonvervuilende, vogelhakkende en bovenal zeer onrendabele windparken zijn niet nodig. Zonnepanelen op daken leveren een acceptabele bijdrage aan de energietransitie, maar zonneweiden verpesten het landschap.
Bovendien: te veel zonne-energie werkt niet. Het hoogspanningsnet kan dat niet aan. De infrastructuur kan niet zo snel worden aangepast. Nu al kunnen veel bedrijven geen (zwaardere) aansluiting krijgen, die ze wel nodig hebben omdat ze min of meer verplicht worden over te schakelen van gas op elektriciteit.
De kiezer zegt kortom: mag het a.u.b. wat minder en wat minder snel. Gooi niet je oude schoenen weg voordat er nieuwe zijn en geef de industrie de tijd om over te schakelen op een meer ‘duurzame’ productie. Schaf het verdienmodel van Duitsland, Nederland of welk land dan ook niet af voordat er een nieuw verdienmodel is.
In Duitsland scoren de christendemocraten en de AfD
Onvrede was er al lang over de steeds maar duurder wordende energie, maar een echte wake-up call was de voorspelde verdwijning van de succesvolle, grotendeels op export ingestelde Duitse industrie. Die zal het klimaat- en natuurbeleid van de Bondsregering niet overleven.
In de peilingen werden de regeringspartijen vervolgens genadeloos afgestraft. De oppositie ziet haar kans schoon. CDU-leider Friedrich Merz pleit al geruime tijd, maar nu met meer steun binnen zijn partij én onder de bevolking, voor het behoud dan wel de heropening van kerncentrales, import van LNG (als substituut voor Russisch aardgas) en minder rigide klimaatbeleid in het algemeen. De christendemocraten willen zo ook de wind uit de zeilen namen van de AfD. Die partij profiteert overigens niet alleen van de mislukte Energiewende, maar ook van het mislukte, door Angela (‘Wir schaffen das’) Merkel ingezette asielbeleid.
In Nederland begint de stemming ook om te staan. Na Shell, Unilever en DSM dreigen nu ook andere bedrijven hun biezen te pakken. De noodkreet van topman Peter Berdowski van baggeraar en maritiem dienstverlener Boskalis klonk hard. ‘Ondernemen wordt in Nederland onmogelijk gemaakt,’ zei hij begin dit jaar tegen het Financieele Dagblad. Dat zelfs onze ‘Hollandse Glorie’ zou kunnen verdwijnen, raakte bij velen een snaar. Ook voor Nederland is de voorspelling van de verdwijnende industrie een wake-up call.
De Nederlandse kiezer had z’n proteststem tegen het Rutte IV beleid al laten horen bij de afgelopen Provinciale Statenverkiezingen, maar gaat de coalitiepartijen volgens de laatste peilingen nog (veel) harder afstraffen op 22 november. BBB en de nieuwe partij van Pieter Omtzigt domineren het nieuwe politieke landschap. Omtzigt heeft zich nog niet zo duidelijk uitgelaten over het klimaat- en natuurbeleid, maar de BBB wel:
Geen wettelijk kader klimaat- en natuurbeleid (Urgenda geen munitie geven);
Terug naar de tekentafel;
Geen zonneparken en zonneweides, alleen zonnepanelen op daken;
Geen onnodige kostenverhoging voor burgers én bedrijven;
Geen Europese verplichting biologische landbouw;
Aparte regels voor de belangrijke Nederlandse delta, aangezien die belangrijk is voor voedselproductie;
Een opt-out (hoeven we niet aan de regels te voldoen) voor natuur en migratie;
Geen extra nationale regels bovenop de Europese;
Realistische norm voor de waterkwaliteit;
Terugdraaien van het verbod op pulsvisserij.