De grote afbraken van bestaande woningen, en daarmee de woonvormen, waar de woningen toe leidden, zijn vaak geinspireerd op de politieke overtuigingen van de aan de macht zijnde regeringen.
Schoonheidsidealen die geld kosten, lijken voorbehouden aan een kapitalistisch regiem, waar sommige delen van de bevolking de schoonheid kunnen laten prefaleren boven alleen maar het beoogde nut.
Aan zo'n systeem danken we in Amsterdam bijvoorbeeld de Herengracht. In de zeventiende eeuw gebouwd door de welvarende kooplieden.
Zij werden niet gedwongen hun inkomsten te delen met de rest van de bevolking. Daarom konden zij, al eeuwenlang de hele bevolking laten genieten van hun inspanningen.
In ons egalitaire NU systeem, wordt er gebouwd op een zo goedkoop mogelijke wijze.
Goedkoop is duurkoop was een geliefde uitspraak van mijn moeder. Zo zit ik op een stoel door mijn ouders gekocht, en nog altijd de best zittende stoel die ik ken. En ook nog mooi, in zijn duurzaamheid van prachtig hout.
Onze huidige maatschappij, in beweging gehouden door productie van wegwerp artikelen, inclusief huizen die niet langer staan dan een half mensenleven, leveren de schoonheid in.
Maar waarvoor?
Voor wegwerp speeltjes. Even interessant en daarna zonder waarde.