rene l schreef op 11 juni 2024 14:01:
[...]
Kijk, dat bedoel ik nu mevr. luchtschip, even heel subtiel dit aankaarten, niet rechtstreeks aan mij, maar het lekker even bij Peter neerleggen, lekker even jennen, en mij een sneer nageven.
Het zit je blijkbaar heel erg hoog, en in het bloed, nou, ik kan wel zeggen, het was voor mij een zeer onprettige periode met heel veel onzekerheid, wel was deze periode zeer leerzaam voor mij, maar ook heel erg heftig.
Ik werd er een paar jaar na een overname door de beursgenoteerde multinational waar ik toen in dienst was totaal onverwacht uitgeknikkerd, later hoor je dan, ik was eigenlijk te kritisch op mijn eigen divisiemanager en had hem wat verweten.
Als argument werd mij verweten dat ik mijn budget niet gehaald had.
Tja, ik had de vroegere functie van de verkoopleider gekregen die ze er tijdens de overname al uitgeflikkerd hadden.
Hij zei altijd, een miljoen omzet op jaarbasis halen is eigenlijk goed te doen, en met een gezonde marge.
Mij werd toen al het mes op de keel gezet, ik moest 1,4 miljoen binnen halen, ik bleef na veel inzet en lange dagen maken steken op "slechts" 1,25 miljoen.
En dat was voor mij de bekende stok.
Eigenlijk opgelucht reed ik helemaal vanuit Den Haag naar huis en ik was voor 12 uur al weer thuis.
Mijn vrouw vroeg, wat is er aan de hand, lachend zei ik nog, ik ben ontslagen.
En 's avonds, ik ben door een stuk of 5 collega's gebeld.
Ze vroegen mij, wat is er in vredesnaam aan de hand, we hebben een mail gehad van de divisiemanager dat je niet meer in dienst bent bij ons en dat wij op geen enkele manier nog contact met je mogen zoeken.
En dan klop je aan bij het UWV, ja, de crisis verharde zich, en ik heb inderdaad exact 3 jaar een ww uitkering van het UWV gekregen.
Ik weet ook nog de eerste kennismaking, ik was 's morgens om exact half 9 op tijd aanwezig voor het intake gesprek.
De mevrouw waarmee ik het gesprek had kwam echter pas om kwart over 9 aan, ze had zich verslapen, dit kon gebeuren, ik moest maar weer naar huis toe gaan en ze zou met bellen voor een nieuwe aanvraag.
Dit heeft ze inderdaad na een week of 2 gedaan.
En dan verplicht solliciteren, elke week 2 sollicitaties, en dat in een periode dat de crisis zich verergerde en bedrijven massaal mensen ontsloegen.
Totaal nutteloos, want in het verleden kwamen er op jaarbasis in de kranten hooguit een stuk of 3 sollicitatie langs waarvoor ik een geschikte kandidaat zou kunnen zijn.
De nodige nutteloze gesprekken gehad bij het UWV, ongemotiveerde mensen, en zelfs heb ik een 40 plus training gehad.
Dat was me toch een bende, diep trieste mensen die de wanhoop nabij waren, ik kwam 's middags altijd heel erg gefrustreerd thuis.
Net als de banenmarkten waar je verplicht naar toe moest.
Altijd hele mooie praatjes.
Ik weet het nog goed, ik had een keer net 2 weken daarvoor gesolliciteerd voor een mooie functie die eigenlijk exact aansloot bij mijn profiel, behalve mijn leeftijd, je mag dit niet zeggen, maar toen discrimineerde men ook al op leeftijd.
Ik kreeg al snel een reactie, wij hebben heel veel reacties gehad en we gaan in eerste instantie in gesprek met andere kandidaten die beter aansluiten op het profiel.
Uw sollicitatie zullen we vernietigen en we zijn er ook van overtuigd dat we voor u op termijn ook nooit een passende functie meer zullen hebben.
En tot mijn verbazing, 2 weken later had ik op de banenmarkt bij het UWV een gesprek met de man die mij dit bericht gestuurd had.
Uiteraard kende hij mij niet, hij was laaiend enthousiast over mij, ze zouden mij zeker kunnen gebruiken gezien mijn ervaring en ik moest mijn c.v. maar naar hem toe mailen.
Dat waren enkele ervaringen van mij met het UWV, het is daar een zooitje met ongemotiveerde mensen die werkelijk niks nuttigs doen, ze snappen weinig van de praktijk, en dat blijkt ook wel, anders werkten ze daar niet.
En ja, na 3 jaar was het over en uit bij het UWV.
Mijn ww uitkering zat er op, en ik heb het ook eens uitgerekend, in mijn hele werkende leven heb ik net zoveel aan ww premie afgedragen dan dat ik uitgekeerd heb gekregen.
Ik schaam mij er daarom niet voor, we stonden toen weer kiet.
Maar heel bijzonder, ik werd wekelijks bestookt met brieven van het UWV, maar na die 3 jaar, ik heb nooit meer iets van hun gehoord, het was een hele opluchting
En ik heb het ook wel privé gemerkt, bepaalde personen gingen me negeren, bijvoorbeeld de overburen van ons, altijd hadden we goed contact met elkaar, maar vanaf het moment van mijn ontslag, ik werd genegeerd.
Zelfs een nichtje van mij maakte schampere opmeringen, je hebt een gat in je t-shirt zitten.
Dat klopt zei ik, maar er zitten nog 4 gaten in, anders krijg ik hem niet aan.
Maar ook buren aan onze eigen kant, eigenlijk gingen we niet echt om met elkaar, maar toen ze hoorden dat ik er uitgeknikkerd was, ze kwamen even als ondersteuning een bosje bloemen brengen.
Ik heb toen wel geleerd, je hebt zogenaamde vrienden en echte vrienden die je door dik en en dun zullen blijven steunen, en er zijn ook vriendschappen die in tijden van nood ontstaan.
Alleen die laatste zijn heel erg zeldzaam.
Zo sta ik namelijk zelf ook in het leven, nooit te beroerd om ze te helpen, of even binnenvallen voor een kop koffie, of ze op een andere manier ondersteuning te geven als het nodig is.
Daarom zijn het ook je vrienden.
Maar als ik dan jouw geslepen posting lees luchtschip, ik had niet anders verwacht, wij zullen nooit geen vrienden van elkaar worden, maar dat hoeft ook niet.
Ik zou er ook niet aan moeten denken.
Ik trek mijn eigen spoor, lekker los van alles, ik kan een lange neus naar iederéén trekken waarbij het gewenst is, en ik hoef mijn kop niet te houden, ik kan zeggen wat ik wil, niemand kan mij wat, en ik hoef ook aan niemand verantwoording af te leggen.
Behalve misschien straks aan het systeem, want ze willen de vrijheid van meningsuiting strak aan banden leggen, zeker als je rechtsdenkend bent en geen aanhanger van de linkse kliek.
Ik ben namelijk lekker eigen baas en ook baas over mijn eigen geldzaken.