Nog een stukje over belastingontwijking/optimalisering door multinationals dan.
Eigenlijk is het wel vreemd dat ook op een site voor beleggers daar zoveel ophef over wordt gemaakt c.q. zoveel verontwaardiging over heerst. Want het is toch duidelijk dat het vooral de grotere multinationale ondernemingen zijn die hiervan profiteren en dat die in het algemeen ook beursgenoteerd zijn. De belegger profiteert dus van belastingvoordelen die worden behaald. In één van de programma’s waarin de ontwijking werd beschreven en gehekeld, werd zelfs opgemerkt dat de koers van sommige fondsen daardoor eigenlijk te hoog is. Het geld dat in belastingparadijzen staat geparkeerd, zal immers eens weer in de normale economie terug moeten vloeien. Op die geparkeerde kapitalen rust derhalve een soort latente belastingclaim. Mede gelet op het feit dat dit geld van aandeelhouders is, kan het ook niet verdwijnen dan wel zwart geconsumeerd worden. De bedrijven dienen immers openheid te betrachten naar hun aandeelhouders ( en ook derden). Tevens zijn aandeelhouders in gezamenlijkheid niet in staat om af te reizen naar het (belasting)paradijs om daar de centjes zwart te consumeren of te verschuiven. De klagers en tegenstanders zoeken dus weer de eenvoudige weg om te protesteren tegen iets dat niet echt een groot probleem is en lijken andere zaken, die meer schade doen aan de samenleving te negeren.
Er wordt immers ook altijd het ‘arme’ MKB als medeslachtoffer ten tonele gevoerd omdat die kleine nationale partijen niet van deze belastingontwijking kunnen profiteren en daarvan oneerlijke concurrentie ondervinden. Normaal gesproken maakt in ieder democratisch bestuurd land dat MKB inderdaad een veel groter deel uit van de economie dan de echt ‘grote jongens’. En zonder de goeden daarmee in een kwaad daglicht te willen stellen, zal iedereen die iets weet over dit deel van de economie beseffen dat een bepaald deel van de omzet van deze bedrijven niet in de ‘boeken’ wordt verantwoord. Dan spreken we dus voor de duidelijkheid over zwart geld en belastingontduiking. De omvang daarvan is veel minder eenvoudig te bepalen dan de omvang van de belastingontwijking door de grotere bedrijven. De belastingontduiker hoeft geen verantwoording af te leggen aan een andere eigenaar en is het juist de bedoeling om ( een deel van) dit geld voorgoed aan belastingheffing te onttrekken. Die eigenaar kan immers wel bijvoorbeeld het geld naar een paradijselijk eiland sluizen en het daar ter plekke gaan consumeren. Natuurlijk wordt een aantal zondaars betrapt bij belastingcontrole en daarvoor bestraft, maar de totale omvang van dit zwarte circuit is niet bekend. De schattingen die daar af en toe over worden gepubliceerd, moeten dus met een korrel zout worden genomen, maar suggereren wel dat het bedrag aan gemiste belastingen wel eens een stuk hoger zou kunnen liggen dan hetgeen door de grote bedrijven legaal wordt bespaard.
Ook op dit gebied maken politici (en anderen) het zichzelf dus weer erg makkelijk. Het is immers eenvoudiger om je te richten op een ‘probleem’ dat die naam eigenlijk helemaal niet verdient, maar wel zichtbaar is , dan om de echte problemen onder ogen te zien dan wel aan te pakken. En voor de duidelijkheid, zonder chartaal geld bestaat zwart geld ook niet meer, maar wie durft die stap als eerste te zetten?