Over Europa, over belastingen en over wat de kleine belegger nog te wachten staat. En over wie de schuld heeft aan de Euro- en de schuldencrisis.
E.e.a. n.a.v. een interview dat ik gisteravond laat op de duitse TV zag. Een duitse journalist/econoom(? ) sprak met de net opgestapte Jean Claude Juncker over de schuldenproblemen in de Eurozone. Zeer openhartig en verhelderend.
Je zou het haast niet geloven. Onze vriend Juncker lijkt wel een marxist.
De hele ellende is volgens hem begonnen omdat de banken ineens - bij gebrek aan nóg meer winstgevende constructies na woekerpolissen etc. - bedachten dat ze GELD behalve voor de kleine groep écht vermogenden ook voor de gewone man moesten kunnen vermeerderen, conform de slogan: "Laat uw geld voor u werken", of: "Word rijk terwijl u slaapt".
Daardoor zijn er legio kleine beleggers gekomen die - bij gebrek aan tijd doorgaans het beheer van hun spaarcenten in handen van de banken en de investeringsmaatschappijen gaven - ineens gingen investeren in de hoop op snelle rijkdom. Dat veroorzaakte de bubbel die in 2008 barstte.
De banken waren namelijk, gezien de enorm gestegen vraag, zo wanhopig op zoek naar winstgevende beleggingsprodukten dat enkele slimme onverlaten ook "faule Kredite" op de markten brachten: de welbekende collaterals waarvan geen hond meer wist of het gouden of rotte eieren waren. Het bleken dus rotte te zijn.
Daarom is de hele schuldencrisis in principe het gevolg van de hebzucht van met name al die kleine beleggers die, in navolging van de grote jongens, óók hun kapitaal voor zich wilden laten werken. De banken deden alleen maar wat er van hen gevraagd werd: aanslepen waar de klanten om vroegen. Welke ondernemer zou dat nu niet doen? Geen woord over het falende toezicht van de ECB en de nationale "waakhonden". Geen woord over het gegraai van de bankbonzen. Geen woord over het uitzuigen van spaarders. Ik had die journalist moeten zijn...
En, natuurlijk: doordat zo velen ineens zo hebberig werden werd arbeid steeds minder gewaardeerd dan kapitaal, werd de werkende klasse uitgezogen en uitgebuit om de winsten te vergroten en kreeg je allemaal mini-kapitalistjes die steeds meer wilden verdienen zonder ervoor te hoeven werken. Eigen schuld dikke bult dus. Als ik een vraag had kunnen stellen had ik dan willen weten of het ook niet zo kon zijn dat de uitgebuite werkenden voor een groot deel dezelfden waren als de kleine beleggers, mede omdat de rente op spaargeld zo belabberd was. Maar het was helaas geen interactieve sessie.
Volgens de voorganger van ons Dijsselbloempje als voorzitter van de Eurogroep is het nieuwe burgerlijk kapitalisme de schuldige aan de huidige misère. Want wat is geld tenslotte? Van geld word je niet gelukkig, alleen maar ongelukkig. De rijken, omdat ze er kopzorgen van krijgen en de armen omdat ze er te weinig van hebben. Geld heeft alleen maar waarde al je er goede dingen mee doet: anderen helpen.
Hij foeterde nog even tegen de volgens hem heersende moraal die de waarde van de mens alleen maar bepaald ziet door de hoogte van zijn bank- en effektenrekening. Daarin kon ik nog een heel eind met hem meegaan. Maar dan: wie schulden heeft is een slachtoffer, geen dader. Dat geldt voor landen net zo goed als voor particulieren.
Tja. Op té grote voet leven is kennelijk een deugd.
De Duitsers moesten maar niet zeuren. Want: die hebben toch maar een schijntje hoeven te betalen voor wat ze in WOII uitgevreten hadden? Wie heeft dan Europa volgeplempt met zijn zogenaamd superieure produkten?
Al die Mercedessen naar die arme Grieken en Spanjaarden, en nu jammeren dat die op de pof geleefd hebben? (Dit laatste is van mij, dat heeft hij niet expliciet zo gezegd, maar wél bedoeld).
Het kwam er op neer dat het immoreel was om geleend geld terug te eisen als je van te voren wist dat de pauper de schuld in geen jaren zou kunnen terugbetalen.
En al die beleggers die nu steen en been schreeuwen? Die had men al jaren geleden veel zwaarder moeten belasten, om wat opzij te kunnen leggen voor de gedupeerde werkers, die nu met lege handen staan.
De belastingen op vermogenswinsten en beurstransacties in de EU moesten maar fors omhoog om het evenwicht weer te herstellen. Een sociale Europese Unie, zowel financiëel als politiek. Over het gelijktrekken van de belastingtarieven en de handhaving daarvan heb ik hem niet gehoord. Ook niet over de corruptie in de EU en het misbruik dat van de sociale voorzieningen gemaakt wordt. Het was alsof ik de linkse radikalinskis hier in de KK hoorde. De goede man schijnt van huize uit een Christen-Socialist te zijn. Maar niet van het soort dat je in Duitsland bij de CSU ziet. Eerder iemand als Beursplein 5.
Daar moet de EU dus naar toe. Van Noord tot Zuid één grote familie met een gemeenschappelijke huishoudportemonnee. Met kostwinners (vul maar in...) en familieleden die naar vermogen (of naar gusto?) bijdragen. Delen dus. Geld moet niet langer gezien worden als een kwantificeerbare vorm van geluk, maar slechts als een middel om iedereen happy te houden. De sterken en de zwakken. En de duurbetaalde EU-functionarissen natuurlijk, die er vrolijk op los parasiteren.
Dat zijn, als die lijn inderdaad doorzet, leuke vooruitzichten voor beleggers, grote en kleine. Fiscale optimalisatie is, als het vermogens betreft, straks alleen nog maar buiten de EU mogelijk. Hier worden ze straks overal geknipt en geschoren.
Ik werd er niet goed van. Het EU paternalisme ten voeten uit. Kun je eens zien aan wie wij overgeleverd zijn, ffff.
Ik heb maar een borrel gepakt en nog even naar Animal Planet gekeken. Dat vond ik wat realistischer en ook sympathieker. Ook al vraten ze elkaar op.